Inwestycje zagraniczne w ChRL.

Istotne znaczenie dla szybkiego rozwoju chińskiej gospodarki mają bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ). Kapitał zagraniczny chętnie inwestuje w Chinach głównie z uwagi na udogodnienia podatkowe i stworzenie Specjalnych Stref Ekonomicznych (Special Economic Zone, chin. Jingji tequ). U progu XXI wieku, w latach 2000 – 2002 inwestycje rosły kolejno o 1%, 15,1% i 12,5%. W 2003 roku realnie zrealizowane inwestycje zwiększyły się tylko o 1,4%, osiągając poziom 53,5 mld USD. W 2004 roku zrealizowano natomiast niewiele ponad 60,7 mld USD, a w 2005 roku suma zrealizowanych bezpośrednich inwestycji zagranicznych wyniosła 60,3 mld USD i w porównaniu z 2004 rokiem spadła o 0,5%. W rok później nastąpił wzrost zrealizowanych inwestycji o ponad 12 mld USD, w 2007 roku bezpośrednie inwestycje wyniosły 75 mld USD, a w pierwszej połowie 2008 roku całkowity napływ inwestycji do Chin wzrósł o ponad 45%, wynosząc ok. 52 mld USD. W tym okresie eksport wzrósł o ponad 21% w stosunku do roku poprzedniego. Należy przy tym zwrócić uwagę, iż mimo napływu inwestycji ich rozmieszczenie nie jest równomierne. Chiny wschodnie, w tym głównie bogate prowincje wybrzeża, absorbują ponad 86% wszystkich inwestycji, środkowe ponad 9%, a zachodnie – najuboższe – jedynie ok. 4,5%. W 2007 roku głównym miejscem bezpośrednich inwestycji zagranicznych były prowincje: Guangdong, Zhejiang, Shanghai i Fujian. Zachodnie prowincje, które są najmniej atrakcyjne dla inwestorów zagranicznych, to regiony autonomiczne: Tybet, Ningxia czy Mongolia Wewnętrzna oraz prowincje: Guizhou i Qinghai. Również istotnym faktem jest sektorowość inwestycji zagranicznych. Głównym problemem władz chińskich jest słabe zainteresowanie inwestycjami w sektorze rolniczym i przetwórstwa żywności. Według danych chińskiej Agencji Inwestycji Zagranicznych wypada on najsłabiej, wraz z sektorem edukacji i ochrony zdrowia. W 2006 roku inwestycje w przemysł rolniczy, drzewny i rybołówstwo wyniosły zaledwie 0,86% wszystkich zrealizowanych w Chinach inwestycji. Napływ inwestycji zagranicznych oraz akcesja Chin do Światowej Organizacji Handlu wymusiły dalszą reformę gospodarki planowej oraz centralnego zarządzania w kierunku szerszej liberalizacji. Paradoksalnie, Chiny uważane za sterowane odgórnie mają wiele problemów z wprowadzaniem reform. Przyczyn tego stanu może być kilka, choć najistotniejszą z nich, jak się wydaje, jest brak dostatecznej kontroli władz centralnych nad władzami lokalnymi oraz szerząca się samowola aparatu partyjno-państwowego na niższych szczeblach administracyjnych. Napływ kapitałów inwestycyjnych do Chin powoduje wzrost podukcji i wzrost popytu na surowce, a to w konsekwencji wymusza poszukiwania nowych rozwiązań. Takimi rozwiązaniami jest chińska ekspansja w Afryce wraz z niekonwecjonalnymi metodami.